Διάβαζα τις προάλλες ένα υπέροχο βιβλίο που δυστυχώς λόγου μειωμένου έως ελάχιστου ελεύθερου χρόνου δεν έχω κατορθώσει να το τελειώσω.
Το συγκεκριμένο βιβλίο μου άρεσε διότι δεν λειτουργεί ομαλά σαν ιστοριούλα αλλά ως διάλογος της συγγραφέα με την γυναίκα αυτή.
Θα σας παραθέσω μόνο κάποια στοιχεία για τις εκδιδόμενες γυναίκες εν έτει 1988 (το βιβλίο έίναι παλιό από ότι καταλάβατε!) :
* Εκδίδονται, επίσημα ή ανεπίσημα περίπου 6 ενήλικες γυναίκες στις χίλιες (ο αριθμός των ανηλίκων που προστίθενται σε αυτές είναι αβέβαιος, αλλά δεν είναι ευκαταφρόνητος)
* Αυτές οι γυναίκες εξυπηρετούν καθημερινά πενήντα χιλιάδες άντρες περίπου, με λίγα λόγια το 14% των ενήλικων αντρών της πρώτης και της δεύτερης εκλογικής περιφερειας των Αθηνών.
* Ο ημερήσιος τζίρος γι΄αυτή τη δουλειά (τότε πάντα!) κυμαίνεται γύρω στα 50 εκατομμύρια δραχμές.
Προβληματιστείτε λοιπόν...
Αυτά όλα γινόταν τότε... Σήμερα ;;; Τι γίνεται σήμερα ;;;
Οι αριθμοί θα ξεπερνάνε τις ήδη στατιστικές ....
Γυναίκες αναγκάζονται να κάνουν αυτή τη δουλειά από ανάγκη..
Αλλά το νόημα και το κέντρο αυτής της συζήτησης είναι άλλο..
Οι γυναίκες αυτές θίγονται όταν εκλαμβάνουν άσχημα βλέμματα και λόγια από τις άλλες γυναίκες.
Αντιμετωπίζουν το επάγγελμά τους σαν αυτό του φούρναρη ή του ανθρακωρύχου.
Νιώθουν καθημερινά τον κοινωνικό αποκλεισμό, τις ρατσιστικές αντιλήψεις των ανθρώπων, τις βιτσιόζικες παραγγελίες των αντρών που τις αντιμετωπίζουν σαν κατασκευάσματα του σεξ, χωρίς αισθήματα, χωρίς ανθρωπιά...
Και κυρίως στο αίμα τους κυλάει καθημερινά ο φόβος. Ο φόβος μήπως κάποιο μέλος της οικογενείας τους καταλάβει το επάγγελμα τους...
Ας διώξουμε τα ταμπού και τις προκαταλήψεις...
Διαβάστε το βιβλίο αν το βρείτε..
Η ιστορία αυτής της γυναίκας θα σας καταπλήξει ...