Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

Tα τελευταία νέα..


* Τα μαθήματα πάνε τέλεια. Διαβάζω σε τρελούς ρυθμούς (αν και κάποιες φορές βαριέμαι να ανοίξω βιβλίο, το ομολογώ!) και οι κόποι μου αποδίδουν καρπούς.

* Γράφω τέλεια παντού εκτός του αγνώστου αν και δεν το διόρθωσε ο καθηγητής ξέρω πως δεν έγραψα καλά. Έχω όμως όρεξη για να διαβάσω και να γινω καλύτερη.

Αυτή τη χρονιά άλλωστε θα τα δώσω ΌΛΑ !!!!!

* Στο φροντιστήριο περνάω υπέροχα. Οι καθηγητές ΤΕΛΕΙΟΙ, πολύ γέλιο λέμε και τα παιδιά έχουν πολύ φάση αν εξαιρέσουμε μερικές ''δήθεν'' κοπελιές (αλλά αυτα υπάρχουν παντού!)
* Στο σχολείο πάλι.... ασχολίαστο!!!!

* Χθες είχα χρόνο και είδα την ταινία ''Υποψια'' με τους Julliane Moore, Amanda Seyfried και τον Λίαμ Νίσον.. Ήταν υπέροχη. Την είδα σκεπασμένη με τη ζεστή μου κουβερτούλα, με κλειστά τα φώτα (ναι! πλήρη συσκότηση) και με ένα κουτί με πάστες στο χέρι (σοκολατίνες με ρούμι!)

* Νευρίασα που λόγω κούρασης δεν είδα χτες στον Ant1 το τελευταίο ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ επεισόδιο του Grey's Anatomy. Eίχα δει την προηγούμενη Παρασκευή το προτελευταίο που μπήκε ένας γέρος και άρχιζε να τους πυροβολεί όλους και είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό!!! Και νευρίασα ακόμη περισσότερο που έπαθε κάτι το λαπιτόπι και δεν μου εμφανίζει τα βίντεο. Γιατί θα μπορούσα κάλλιστα να το δω, αφού το έχασα, σήμερα στο νετ. Αλλά....
Εσείς το είδατε;

Και κάπου εδώ κλείνω τα νέα διότι έχω να συνεχίσω το διάβασμα. Γράφω αύριο λογοτεχνία στο φροντιστήριο στον '' Κρητικό '' του Δ. Σολωμού...


ΦΙΛΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ !!!!


Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Do ... say something


Τι θέλεις να κάνεις αυτή τη στιγμή που διαβάζεις αυτήν την ανάρτηση;;
Βρες το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό και παράθεσε το εδώ...

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Και εκεί σταμάτησε ο χρόνος...

Ανέβηκε στο λεωφορείο προβληματισμένη, λυπημένη, με τις σκέψεις να στροβιλίζονται στον δικό τους ρυθμό μέσα στο μυαλό της. Γιατί; Ήταν το μόνο ερώτημα που ερχόταν στο νου της αυτή τη στιγμή. Και έξω έβρεχε...

Κοίταξε από το παράθυρο του λεωφορείου. Τα δάκρυα του ουρανού κυλούσαν στο κρύο τζάμι. Πάλι η μορφή του της ήρθε στο μυαλό για να την κατακλύσει με δεκάδες συναισθήματα. Γιατί;

Τον είχε γνωρίσει από τον ξάδερφο της. Ο Στέφανος, ο ξάδερφος της, 28 χρονών τότε της είχε γνωρίσει τον Παντελή. Ο Παντελής 26 χρονών τότε και 10 ολόκληρα χρόνια μεγαλύτερος της της είχε κεντρίσει απίστευτα το ενδιαφέρον. Ψηλός, με καστανά μαλλιά και μελιά μάτια που κάθε φορά που την κοιτούσαν της έκοβαν την ανάσα. Έρωτας με την πρώτη ματιά;

Δεν είχε σιγουρευτεί ποτέ αν την αγαπούσε και αυτός. Οι κινήσεις του όμως αυτό της έδειχναν. Ήταν και μεγαλύτερος της δυστυχώς. Αυτό τον έκανε να διστάζει να της ανοιχτεί, να της ομολογήσει τα συναισθήματα του. Γιατί υπήρχαν! Να ήταν 5 χρονάκια μεγαλύτερη τουλάχιστον...

Οι άνθρωποι γύρω της μιλούσαν και ένιωθε πως μια φιλική ατμόσφαιρα τους κύκλωνε ευχάριστα. Αυτή όμως γιατί ένιωθε μόνη, γιατί νόμιζε ότι μόνο κρύο και παγωνιά την αγκάλιαζαν;

Έβαλε τα ακουστικά του mp3 της και σταμάτησε στον αγαπημένο της σταθμό. Έπαιζε τραγούδι των C:real.

" Ό,τι αξίζει θα ζει σ’ ό,τι γερά μας ενώνει
κι ό,τι είναι λίγο, θα δεις πως κάποια μέρα τελειώνει
Άσε κι εσύ τη ζωή ειρωνικά να γελάει
γιατί ό,τι αξίζει μπορεί το χρόνο να ξεγελάει ''

Την άγγιζαν οι στίχοι του. Την ένωναν άραγε γεροί δεσμοί μαζί του; Ήταν λίγο αυτό που έζησε ή μάλλον αυτό που θα ήθελε να ζήσει μαζί του;

Τα συναισθήματα και τα ερωτηματικά της έκαιγαν τον εγκέφαλο...

Το λεωφορείο έκανε στάση. Και τότε ανέβηκε εκείνος.. Ξεροκατάπιε και κοίταξε γύρω της. Οι άνθρωποι συνέχιζαν να μιλάνε και αυτή συνέχιζε να τους κοιτάζει έναν προς έναν. Τρόμος την έπιασε μήπως καταλάβουν την ταραχή της και ακόμη πιο φόβος την έπιασε μόλις τον είδε να την πλησιάζει. Και αν άκουγε τον τρελό χορό της καρδιάς της; Και αν έβγαινε η καρδιά της από το στήθος έτσι όπως χτυπούσε;

- Ελπίδα...

- Παντελή, γύρισε χαμογελώντας βεβιασμένα ενώ το χέρι του της ακούμπησε τον ώμο και την ηλέκτρισε. Φωτιές και κεραυνοί διαπέρασαν το κορμί της και τα πόδια της δεν την βαστούσαν. Θα λιποθυμούσε..

- Πως είσαι; την επανέφερε στην πραγματικότητα αυτός.

- Καλά. Εσύ; Τι κάνεις εδώ;

- Χάλασε το αυτοκίνητο μου και αναγκάστηκα να πάρω το λεωφορείο. Και τι τύχη να σε βρω εδώ, έτσι;

- Ναι. Τι τύχη! ψέλλισε με φωνή που ίσα που ακουγόταν ενώ σκεφτόταν μου κάνει πλάκα ο Θεός ή κάποιος εκεί πάνω σπάει πλάκα μαζί με τον πόνο μου.

- Στο φροντιστήριο ήσουνα;

- Ναι. Μόλις τελείωσα..

- Ωραία!

Οι χαζές, άσκοπες ερωτήσεις γέμιζαν τη σιωπή και το κενό που ένιωθαν και οι δυο τους. Κοιταχτηκαν. Και οι δύο μπλέχτηκαν και πάλεψαν στην θάλασσα της ματιάς του άλλου. Όσα λένε άλλωστε τα μάτια, δεν τα λέει καμιά κουβέντα.

Πήρε το θάρρος η Ελπίδα. Και τον ρωτησε αν και ήξερε ότι αργότερα θα το μετάνιωνε..

- Έμαθα και για τον αρραβώνα σου με τη Νάντια. Συγχαρητήρια! του είπε ενώ πήγε να πνιγεί και να λυθεί στα αναφιλητά.

- Ευχαριστούμε.. της είπε παραξενεμένος. Αλλά εσύ που το έμαθες;

- Η μαμά.

- Η κυρία Ευγενία πρώτη σε αυτά. Ευχαριστούμε λοιπόν Ελπίδα. Είσαι πολύ καλή. Και στα δικά σου!

- Τι; του είπε εκείνη ενώ παραπάτησε. Δεν πίστευε στα αυτιά της. Ο Παντελής είχε ξεπεράσει τα όρια και το ήξερε και ο ίδιος βρίζοντας από μέσα του για την βλακεία που είχε πετάξει πριν από λίγο.

- Συγνώμη ... απλά... Εσύ τι πιστεύεις για όλα αυτα; την ρώτησε περιμένοντας να δει την αλήθεια στα μάτια της.

- Την αγαπάς; τον ρώτησε κοιτώντας τον στα μάτια.

Αυτό το βλέμμα τον σκότωσε. Τον διαπέρασε σαν σφαίρα και τον έκανε να δει την αλήθεια. Αυτή που αγαπούσε δεν ήταν η Νάντια αλλά αυτό το μελαχρινό κορίτσι δίπλα του.

- Ναι, της απάντησε με κατεβασμένα μάτια αλλά το μετάνιωσε.

- Παντελή κοίταξε με, του είπε.

- Δεν... δεν μπορώ..

Η Ελπίδα πάτησε το κουμπί για να κατέβει.

- Μα δεν είναι η στάση σου αυτή! της είπε ο Παντελής κοιτώντας το παράθυρο.

- Το ξερω, του είπε και σηκώθηκε για να περιμένει στην πόρτα.

Το λεωφορείο σταμάτησε και η Ελπίδα πριν κατέβει και αφήσει πλέον τα δάκρυα της να λούσουν το πρόσωπο της γύρισε και του είπε '' Με το καλό Παντελή! Μα αν δεν σε αγαπαέι και σε κοροϊδέψει, πες της ότι θα με βρει μπροστά της'' και βγήκε.

Ο Παντελής έμεινε σαστισμένος να την κοιτάζει. Μα τι έκανε! Άφηνε την πραγματική αγάπη να φύγει; Οι μάσκες έπεσαν και ο έρωτας του έδειξε επιτέλους τον δρόμο. Μια γόμα διέγραψε παντελώς το πρόσωπο της Νάντιας και μόλις έφερε στο μυαλό του τον έρωτα, την πραγματική αγάπη, σχηματίστηκε ολοφώτεινο το πρόσωπο της Ελπίδας.

Επανήλθε στην πραγματικότητα και για καλή του τύχη οι άνθρωποι ακόμη κατέβαιναν από το λεωφορείο. Έκανε ένα άλμα και βρέθηκε έξω στο κρύο και στη βροχή, η οποία είχε δυναμώσει ακόμη περισσότερο και του είχε ελατώσσει την ορατότητα καθώς χοντρές χάντρες έπεφταν μέσα στα μάτια του ή του μούσκευαν τα μαλλιά.

Την είδε να προχωράει με γοργό βήμα και έτρεξε να την φτάσει.

Την έπιασε από πίσω και την τράβηξε από το χέρι. Εκείνη ξαφνιάστηκε. Τον κοίταξε αλλά ο συνδυασμός των ζεστών δακρύων της με τις παγωμένες σταγόνες την έκαναν να πιστεύει πως δεν έβλεπε καλά μπροστά της.

- Τι κάνεις εδώ; τον ρώτησε κτητικά.

- Μη μου μιλάς έτσι ρε Ελπιδάκι.. Εγώ ήρθα εδώ να σου πω...

- ... να μου πεις και να μου το χτυπήσεις για ακόμη μια φορά πόσο ευτυχισμένος είσαι με αυτήν! Δεν σε νοιάζει πως νιώθω! Πεθαίνω κάθε λεπτό μακριά σου και όσο σε σκέφτομαι στην αγκαλιά της ή να της δίνεις φιλιά που και μόνο στην ιδέα καινε το κορμί μου, ανατριχιάζω ολόκληρη. Γι' αυτό παράτα με, κάνε τη ζωή σου και άσε με ησυχη! Φύγε Παντελή!

- Ελπίδα εγώ...

- Παράτα με είπα, του έκανε και πήγε να φύγει αλλά τη στιγμή που απομακρυνόταν το χέρι του ζεστό σαν ήλιος την άρπαξε και της έκανε μια στροφή με προορισμό τα χείλη του. Αυτά ήξεραν καλύτερα το δρόμο, ήξεραν τι να πουν... Τη φίλησε και το φιλί του στην αρχή αν και την τρόμαξε της πρόσφερε εκτός από φόβο, ενθουσιασμό. Ήταν τρυφερός μαζί της και το φιλί του ήταν τόσο αγνό. Της έλεγε τόσα πολλά. Τον αγκάλιασε χωρίς να σταματήσει να τον φιλά και αμέσως πήραν και οι δυο τους θάρρος. Εκείνη γιατί σταμάτησε να τον φοβάται και τον δέχτηκε στην αγκαλιά της και αυτός επειδή κατάλαβε πως ήθελαν και αισθάνονταν το ίδιο. Καθώς κορμιά και χείλη χάθηκαν, η φλόγα που σιγόκαιγε μέσα τους όλο και φούντωνε. Τώρα πια η τρυφερότητα είχε δώσει την σειρά της στο πάθος και στον πόθο. Επιτέλους ελεύθεροι από αυτά που τους βάραιναν χάθηκαν στην χώρα των θαυμάτων, εκεί που όλα είναι πιθανά.
Τα χέρια τώρα ταξίδευαν παντού σαν καράβια έτοιμα για το μεγάλο ταξίδι. Τα χείλη όλο υποσχέσεις. Τα λόγια ήταν όντως περιττά. Άλλωστε τα χείλη ήξεραν να μιλάνε καλύτερα από οποιαδήποτε διάλεκτο και το κυριότερο –έλεγαν μόνο αλήθειες. Αλήθειες που καμία γλώσσα δεν μπορούσε να αποκαλέσει έτσι απροκάλυπτα. Αλήθειες που όσο και αν πλήγωναν και πονούσαν, κάποτε θα φανερώνονταν. Κανένας δεν μπορεί να κρυφτεί από τα θέλω της καρδιάς. Και τα συγκεκριμένα θέλω ήταν τόσο δυνατά και καταπιεσμένα που και οι δυο τους ένιωθαν πως τόσο καιρό ζούσαν σε ένα μπαλόνι συναισθημάτων που ήταν έτοιμο να εκραγεί. Και μόλις άκουσαν το μπουμ! του, λογικό ήταν να τα χάσουν. Η λογική δεν είχε θέση σε τέτοιου είδους εκφράσεις αγάπης.
Με τον ίδιο τρόπο πέρασαν τα λεπτά. Τα κορμιά με περισσότερη ορμή, τα χείλη με μεγαλύτερη δίψα. Στροβιλίζονταν εδώ και εκεί σαν σε ταγκό της βροχής. Τα χέρια του την κόλλησαν στον τοίχο και αυτή με τη σειρά της τον παρέσυρε ακόμα πιο βαθιά στην αγκαλιά της. Στο πιο βαθύ φιλί που είχαν δώσει στην ζωή τους. Και ήξεραν και οι δυο τους ότι αυτό γινόταν επειδή υπήρχε η αγάπη. Μια αγάπη που δεν έδινε δεκάρα στα όχι και στα μη. Για αυτούς εκείνη η στιγμή ήταν σωτήρια. Άλλωστε λένε πως όταν περιμένεις κάτι πολύ καιρό όταν αυτό έρχεται το επιζητάς με κάθε πόρο του κορμιού σου. Έτσι και αυτοί. Αυτό το φιλί ήταν κάτι που το είχαν ονειρευτεί και οι δυο τους. Κάτι που το ζητούσαν και οι δυο τους. Κάτι που το ήθελαν και οι δυο τους. Και τώρα αυτά τα όνειρα είχαν γίνει πραγματικότητα άσχετα αν νόμιζαν ότι ονειρεύονταν. Και εκεί σταμάτησε ο χρόνος...



Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

Άμα σε πιάσω εσένα ρε μαλάκα που το έκανες, θα σε σκίσω....

Έχω πει σε προηγούμενη ανάρτηση μου πως σιχαίνομαι την εκμετάλλευση ζώων....
Μόλις τελείωσα σήμερα το φροντιστήριο περίμενα με την κολλητή να έρθει το λεωφορείο της, βλέπουμε έναν ανώριμο, παπάρα, μαλάκα, παλιοπούστη (συγνώμη για το λεξιλόγιο αλλά αυτή τη στιγμή είμαι σε υπερένταση, κλαίω και τρέμω) να πατάει ένα κανελί γατάκι μόλις 3 μηνών....
Αυτός δε ούτε που το είδε και συνέχισε αμέριμνος την οδήγηση....
Το γατάκι σπαρταρούσε (με έπιασαν και τώρα λυγμοί, πόνος και δάκρυα που το θυμάμαι...

..........................................................................................................................................................................

Και εκεί άφησε την τελευταία του πνοή με εμένα θεατή στο επιθανάτιο σκίρτημα- σπασμό, μέσα σε ένα αυλάκι από αίμα....
Εκεί.... στην άσφαλτο...

Δεν μπορώ να συνεχίσω...
Τα δάκρυα έχουν ελλατώσει την όραση μου......

Άμα σε είχα μπροστά μου ρε Μ Α Λ Α Κ Α θα σε ΣΚΟΤΩΝΑ !!!!!!

Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

Μην το ξεχνάς ποτέ, η ζωή είναι στιγμές...


- Τι είναι η ζωή άραγε;
- Στιγμές αραδιασμένες από εδώ και από εκεί...
Ένα χαμόγελο μιας πραγματικής φίλης..
Η σταγόνα νερού μετά από βροχή που πέφτει από το φύλλο, πέφτει και κατρακυλάει στη μικρή λιμνούλα από νερά που σχημάτισε ο χορός της βροχής...
Το μπράβο του καθηγητή στο μαθητή, μία επιβράβευση για τον κόπο και το μόχθοπου έκανε το παιδί....
Όταν έβλεπα να μου χαμογελάς και ένα μαγικό πετάρισμα άγγιζε την καρδιά μου.....
Η αγκαλιά της μάνας μετά από μια κουραστική μέρα ή το '' θα είμαι εδώ κοντά σου για πάντα'' που σε κάνει να θες να την πνίξεις στα φιλιά τη στιγμή που στο λέει......
Είναι η ουρά της σκυλίτσας μου που κοντεύει να ξεκολλήσει από τη θέση της μόλις με βλέπει να γυρνώ σπίτι........
Η νίκη σε ένα επιτραπέζιο μια βροχερή μέρα μαζί με φίλους.........
ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΓΜΕΣ.... !!!
Στιγμές που αξίζει να σου κόβουν την ανάσα...

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Η πριγκηπισ(Σούλα) και ο πριγκιπ(Άκης) Ένα παραμύθι που έχει στόχο να σε κάνει να γελάσεις !!



Μια φορά και ένα καιρό σε ένα δάσος σκοτεινό μακριά απ’ το βουνό σε ένα σπίτι πολύ φτωχό που δεν είχε ούτε νερό ζούσε μια φτωχή, πανέμορφη, κουκλάρα, γκομενάρα που είχε πρώην τον Τσέκε Βάρα και κάπνιζε πολλά τσιγάρα.
Και μια μέρα βροχερή πήγαινε στη λαϊκή μα είχε χάσει τα λεφτά της σε μια παρτίδα ξερή. Και εκεί στο ραπανάκι είδε ξαφνικά τον Άκη που είχε παρκάρει το μηχανάκι σε ένα στενό σοκάκι ενώ άκουγε Σάκη. Και αμέσως σκέφτηκε «Τι παίδαρος αλλά κρίμα που γυρνάει απένταρος».
Και ο Άκης που αγόραζε λεμόνια την είδε, αν και κρυβόταν πίσω από ένα γύφτο με μπαλόνια, σκεφτόταν τι ώρα θα φάει μακαρόνια. Του γυάλισε το μάτι, τον έπιασε συνάχι, φτερνίστηκε και είπε πως τελικά η αγάπη υπάρχει.Τελικά την πλησιάζει και από κοντά τη θαυμάζει, η Σούλα τον κοιτάει με νάζι μα η καρδιά της γεμάτη μαράζι. Αυτός σαν ιππότης τα ραπανάκια της αγοράζει, την ανεβάζει στο μηχανάκι και πατάει τέρμα το γκάζι.
Στο σπίτι της την πάει γιατί η Σούλα τον κοιτάει και του είπε να γυρίσουν γρήγορα επειδή πεινάει. Τραπέζι του έκανε καλό, σφάξαν κότα αλανιάρα απ΄ το χωριό με τυρί γιδινό και όλα ήταν και γαμώ.
Και ξάφνου ο Άκης δέχτηκε 1 sms που τον χτύπησε στα νεύρα σαν νατ ήτανε καφές, 3 έδειχνε το εκρεμμές και ο Άκης είχε όρεξη για ξάπλες τρελές. Η Σούλα ψιλοσπάστηκε, γρήγορα τον ασπάστηκε και έδωσαν ραντεβού στου Άκη του παππού.
Οι μέρες περνούσαν και πίσω δεν γυρνούσαν και ο Άκης με τη Σούλα όλο και δυστυχούσαν…
Και κάποτε ξημέρωσε η μέρα που βρέθηκαν, αγκαλιαστήκαν, φιληθήκαν και για ώρα πολύ τα είπαν. Και εκεί που κουβεντιάζανε ανάλαφρα κι ωραία έσκασε μύτη η μάγισσα σαν την Ύδρα την Λερναία. Την λέγαν Κακιανθή, είχε πάθει εμμηνόπαυση, ήταν γριά πολύ, μα στα πίσω πίσω ήθελε τεκνό να βρει να παντρευτεί.
Έκανε καμάκι όλη την ώρα στον Άκη και στη Σούλα προσπάθησε να ρίξει στο φαί της φαρμάκι. Είπε στον Άκη «Ας την γιατί είναι τσουλάκι, στηρίξου πάνω μου και πάμε για σουβλάκι». Αυτός της έριχνε άκυρα γιατί είχε ρίξει αλλού άγκυρα και η κατάσταση είχε γίνει σαν τα Παρατράγουδα.
Η μάγισσα σκύλιασε και φίλτρο τους ετοιμασε που όποιος το πιει η μνήμη του σβήνει στη στιγμή.
Το λοιπόν διαλύει το φίλτρο σε ντεπόν και ντυμένη καμαριέρα σκάει στο σπίτι τους μια μέρα. Λέει ότι «είμαι γιατρέσα», ο Άκης ήταν άρρωστος και ήθελε κομπρέσα, η μάγισσα που ως γνωστόν δεν είχε μπέσα μπούκαρε μέσα και κοιτάει την πριγκηπέσα. Αυτή παραλίγο να την αναγνωρίσει αλλά είχε ντυθεί Άννα Βίσση και εκμεταλλεύτηκε ότι ο Άκης εδώ και μέρες δεν είχε στύση.
Του δίνει το ντεπόν και του λέει γρήγορα πιες για να γιατρευτεις και να έχεις ένα μέλλον ευτυχές.
Μα η Σούλα που κατάλαβε αυτή τη δολοπλοκία, σκάει μια μπούφλα στη μάγισσα που ήξερε πυγμαχία. Την έκανε αράπισσα στο ξύλο, έκοψε το κεφάλι της και το πέταξε στο σκύλο που το πέρασε και το ‘φαγε σαν ένα απλό μήλο.
Ο Άκης λέει στη Σούλα θα σε πάρω με παπά και με κουμπάρο αλλά θα μου υποσχεθείς ότι θα κόψεις το τσιγάρο.
Έτσι έγινε παιδιά παντρευτήκαν τελικά, κάνανε πολλά παιδιά και ήτανε όλα τους κουκλιά. Η Σούλα έπιασε δουλειά, πουλούσε πια καλλυντικά και από αυτήν την ιστορία έβγαλε πολλά λεφτά.
Για να μην τα πολυλογώ, ζήσαν μέχρι τα εκατό και το χώμα που τους σκέπασε ήταν τελικά ελαφρό !!!!

Παναγιώτης

Ανθή

Ελευθερία

Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

Χωρίς ομπρέλα...

Καθώς περπατάω στη βροχή

νερό οι αναμνήσεις

σκέψεις τυλιγμένες στη ναφθαλίνη

ζωντανεύουν μέσα από τις στάχτες της ψυχής μου

και ενώ η βροχή μου γλύφει ηδονικά το λαιμό,

γυρνάω σπίτι ...

Ντυμένες με μανδύα Domenica τα λόγια, οι σκέψεις, οι στιγμές...

Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010

Ακόμη δύο τσάντες στη συλλογή μου.... Γιούπιιιιι !!!!

Έχω τρέλα (με κορδέλα) με τις τσάντες...
Και είμαι πανευτυχής για την απόκτηση άλλων 2 τσαντικών στην ήδη γεμάτη συλλογή μου...

Ιδού τα νέα μου αποκτήματα ...

Τσάντα γκρι JLo από το Mabo Sensual Fx..

Τσάντα εμπριμέ από ένα υπέροχο μαγαζί εδώ στη Λάρισα, τον Αμίλητο..

Δεν είναι κουκλιά ;;;;

The Town Trailer

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

Απάντησε στις παρακάτω απορίες μου...

Αναρωτιέμαι για πολλά τον τελευταίο καιρό και σκέφτηκα όλες αυτες τις απορίες μου να τις κάνω ερωτηματολόγιο σε όλους εσάς...
Όσοι θέλουν μπορούν να πάρουν μέρος...

Παραθέτω εδώ τις ερωτήσεις μου...

α) Πιστεύεις ότι σήμερα υπάρχει δημοκρατία; Γιατί;
β) Πως θα έπρεπε το σχολείο να συμβάλλει στην ανάδειξη των μνημείων της Ελλάδας;
γ) Ποια νομίζεις είναι η μεγαλύτερη δοκιμασία του πολιτισμού μας σήμερα;
δ) Πως θα ήταν ο κόσμος αν τα παιδιά έπαιρναν για μία μέρα τα σκήπτρα των πολιτικών;
ε) Πιστεύεις ότι ο ΝεοΈλληνας με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει χρειάζεται έναν καλό ψυχολόγο ή έναν καλό εξομολόγο;
στ) Ποια είναι η γνώμη σου για την επιστροφή των ελγινείων μαρμάρων στην Ελλάδα;
ζ) Ζούμε στην εποχή των εύκολων λύσεων και γιατί;

Δεν νομίζω να σας κούρασα...
Περιμένω λοιπόν τη συμμετοχή σας...

Και το δωράκι μου για καλό μήνα σε όλους του φίλους bloggers !!!

Καλό μας μήνα βρε....