Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

Μην το ξεχνάς ποτέ, η ζωή είναι στιγμές...


- Τι είναι η ζωή άραγε;
- Στιγμές αραδιασμένες από εδώ και από εκεί...
Ένα χαμόγελο μιας πραγματικής φίλης..
Η σταγόνα νερού μετά από βροχή που πέφτει από το φύλλο, πέφτει και κατρακυλάει στη μικρή λιμνούλα από νερά που σχημάτισε ο χορός της βροχής...
Το μπράβο του καθηγητή στο μαθητή, μία επιβράβευση για τον κόπο και το μόχθοπου έκανε το παιδί....
Όταν έβλεπα να μου χαμογελάς και ένα μαγικό πετάρισμα άγγιζε την καρδιά μου.....
Η αγκαλιά της μάνας μετά από μια κουραστική μέρα ή το '' θα είμαι εδώ κοντά σου για πάντα'' που σε κάνει να θες να την πνίξεις στα φιλιά τη στιγμή που στο λέει......
Είναι η ουρά της σκυλίτσας μου που κοντεύει να ξεκολλήσει από τη θέση της μόλις με βλέπει να γυρνώ σπίτι........
Η νίκη σε ένα επιτραπέζιο μια βροχερή μέρα μαζί με φίλους.........
ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΓΜΕΣ.... !!!
Στιγμές που αξίζει να σου κόβουν την ανάσα...

5 σχόλια:

Despina είπε...

δεν απομένει να της παραδοθείς ολόψυχα...και να την απολαύσεις την κάθε στιγμή!
καλό σου βράδυ.

Reaction είπε...

Ησουν περιεκτικοτατη!Ποσες φορες το χω σκεφτει αυτο...Ολα αυτα που λες σου δινουν δυναμη τις δυσκολες στιγμες γιατι τοτε χρειαζονται περισσοτερο απο ολα!

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Εγώ είχα έναν σκύλο.
Τον μάζεψα απ' τον δρόμο μικρό.
Όταν ήταν μικρό έκανε την ουρίστα του ελικόπτερο μόλις με έβλεπε και κατουριόταν (κυριολεκτικά) απ' τη χαρά του.
Όταν μεγάλωσε έγινε πολύ άγριο και ζαβό.
Κάποιο απόγευμα κοιμόταν ξαπλωμένο στο διάδρομο του σπιτιού. Κοτζάμ γομάρι...
Πέρασα να πάω τουαλέτα ξεκάλτσωτος και, κατά λάθος, του πάτησα το αυτί.
Μάλλον πόνεσε και ενστικτοδώς μου έχωσε τα δόντια του στο πέλμα μου.
Τρελάθηκα απ' τον πόνο.
Ενστικτοδώς, κι εγώ, τον αρπάζω και του σπάω το λαιμό!

Πήγα επιεγόντως νοσοκομείο, έκατσα 12 μέρες, και μου είπαν πως αν αργούσα λίγες ώρες μπορεί να έχανα και το πόδι μου...

Δραπέτης είπε...

Αξίζει να ζεις!


:)

Katerina είπε...

Στιγμές
που πρέπει
και αξίζει να τις ζήσουμε όλες μέχρι και την τελευταία!