Το Κυρίαρχο Σκουλήκι

 

Είμαι σίγουρη φίλε blogger ότι πιστεύεις ότι είμαι τρελή και τι τίτλος είναι αυτός που χρησιμοποίησα (αναρωτιέσαι);!

 

Σήμερα λοιπόν σου ανακοινώνω πως θα σε μορφώσω και θα μιλήσουμε για ποίηση. Ο τίτλος του ποστ αυτού είναι ο τίτλος ενός από τα πολλά ποιήματα που έγραψε ο Έντγκαρ Άλαν Πόε. Κατά την άποψη μου το συγκεκριμένο ποίημα αν και δεν θεωρείται από τα πιο γνωστά του (όλοι άλλωστε ξέρετε το ποίημα σήμα κατατεθέν του Πόε ''Το κοράκι'') για μένα κρύβει πολλά νοήματα και το θεωρώ αριστούργημα.

 

Ο Έντγκαρ Άλαν Πόε θεωρώ πως είναι για γερά στομάχια και πρέπει καθώς διαβάζεις τα ποιήματα του να ψάχνεις το βαθύτερο νόημα. Εγώ προτιμώ να τον διαβάζω το βράδυ γιατί μου βγάζει την ανατριχίλα, τη μελαγχολία και τη σκοτεινιά (την darkίλα που συνηθίζω να λέω σε άπταιστα ελληνικά!) που θέλω να έχουν τα βράδια μου.

Σε αυτό βέβαια είχα και μια διαφωνία με μια γνωστή η οποία μου είπε πως είναι ''βαρύς'' ο Πόε για βράδυ και πως τα λεγόμενα του της θυμίζουν σκηνές από καλό και τρομακτικό θρίλερ και γι' αυτό προτιμά να μην τον διαβάζει βράδυ. 

Πες με τρελή αλλά εγώ αυτήν την ψυχοσύνθεση τη βγαλμένη μέσα από εφιάλτες και από ερινύες που σε κυνηγάνε να σε στοιχειώσουν την λατρεύω.

 

 

Δεν σου έχει συμβεί να θαυμάζεις κάποια προσωπικότητα των περασμένων χρόνων και να έχεις σκεφτεί ''και τι δεν θα 'δινα να τα έλεγα μαζί του για λίγη ώρα και να ανταλλάξουμε σκέψεις''; Έτσι θα ήθελα και εγώ με το συγκεκριμένο ποιητή, να μιλήσω, να αφουγκραστώ την ψυχοσύνθεση του, να με παρασύρει στην κατάθλιψη που είχε. Βέβαια είμαι σίγουρη ότι ίσως το ποτό να μην τον άφηνε να μου μιλήσει λογικά γιατί ο Πόε ήταν γνωστός πότης (ναι φίλε blogger γερό ποτήρι σου λέω!). Πριν κάποια χρόνια είχα διαβάσει ότι γεννηθήκαμε και οι δύο την ίδια μέρα και χαρά η δικιά σου (μη γελάς και μη σχολιάζεις, το νιώθω ότι σχολιάζεις από μέσα σου!).

 

Αρκετά σας ζάλισα! Ιδού το ποίημα ''το κυρίαρχο σκουλήκι''.

The Conqueror Worm

By Edgar Allan Poe (1809–1849 Edgar Allan Poe)

Lo! ’t is a gala night

Within the lonesome latter years!

An angel throng, bewinged, bedight

In veils, and drowned in tears,

Sit in a theatre, to see

A play of hopes and fears,

While the orchestra breathes fitfully

The music of the spheres.

Mimes, in the form of God on high,

Mutter and mumble low,

And hither and thither fly—

Mere puppets they, who come and go

At bidding of vast formless things

That shift the scenery to and fro,

Flapping from out their Condor wings

Invisible Wo!

That motley drama—oh, be sure

It shall not be forgot!

With its Phantom chased for evermore

By a crowd that seize it not,

Through a circle that ever returneth in

To the self-same spot,

And much of Madness, and more of Sin,

And Horror the soul of the plot.

But see, amid the mimic rout,

A crawling shape intrude!

A blood-red thing that writhes from out

The scenic solitude!

It writhes!—it writhes!—with mortal pangs

The mimes become its food,

And seraphs sob at vermin fangs

In human gore imbued.

Out—out are the lights—out all!

And, over each quivering form,

The curtain, a funeral pall,

Comes down with the rush of a storm,

While the angels, all pallid and wan,

Uprising, unveiling, affirm

That the play is the tragedy, “Man,”

And its hero, the Conqueror Worm.

 

 

Και επειδή γνωρίζω ότι ίσως είναι δυσνόητος στα αγγλικά το ποίημα για πολλούς θα σου ποστάρω και την μετάφραση διά χειρός Νίκου Προεστόπουλου από βιβλίο που έχω με τα ποιήματα του Πόε.

 

Το κυρίαρχο σκουλήκι

 

Κοιτάξτε! Μια πανηγυρική παράσταση είναι,

σε αυτά τα τελευταία έρημα χρόνια.

Ένα πλήθος αγγέλων φτερωτό, στολισμένο

με πέπλα, και στα δάκρυα βουτημένο,

κάθεται σε ένα θέατρο για να δει

ένα δράμα από ελπίδες και φόβους καμωμένο,

ενώ η ορχήστρα στενάζει κάθε τόσο

τη μουσική των Κόσμων.

 

Μίμοι, στο σχήμα του Ύψιστου ντυμένοι,

σιγομιλάν και σιγομουρμουρίζουν,

και δώθε κείθε ξεπετάγονται,

νευρόσπαστα σωστά, που πηγαινώρχονται

στις διαταγές τεράστιων άμορφων στοιχείων,

που αλλάζουνε τα σκηνικά μπρος πίσω,

σαλεύοντας με όρνιου φτερά

την αόρατη ένα γύρω Δυστυχία.

 

Το ποικιλόμορφο αυτό δράμα, σίγουρα

δε θα βολέψει να λησμονηθεί,

μ' αυτό το Φάντασμα που αιώνια κυνηγιέται

από 'να πλήθος, όπου δε βολεί να το τσακώσει

μεσ' έναν κύκλο, όπου αιώνια στρέφοντας

ματαγυρνά στην ίδια θέση πάντα,

κι όπου περίσσια τρέλα και πιότερη Αμαρτία

και φρίκης της πλοκής του, είν' η ψυχή.

 

Μα δέστε, μες στη χλαλοή των μίμων

μια χαμόσυρτη μορφή που εισβάλλει,

ένα πράμα αιματοκόκκινο, που νηματόστριφτο

προβάλλει από τα ερημοσκότεινα βάθη της σκηνής.

Σα νήμα γυροστρέφει, γυροστρέφει,

και σ'αγωνία θνητών οι μίμοι γίνονται βορά του,

και κλαίνε λυγμικά τα σεραφείμ,

θωρώντας τις μασέλες του ερπετού,

από αίμα ανθρώπινο να ξεχειλάνε.

 

Κι έσβησαν, έσβησαν με μιας όλα τα φώτα,

κι εμπρός απ' όλες τις τρεμουλιαστές μορφές

η αυλαία νεκροσάβανο

πέφτει με τη μανία μιας καταιγίδας,

ενώ οι άγγελοι χλωμοί κι αποσβησμένοι

σηκώνονται, ριχτούνε τα πέπλα και βεβαιώνουνε

πως το έργο αυτό ειν' η τραγωδία που λέγεται << Άνθρωπος >>

κι ο ήρωας του είναι το Κυρίαρχο Σκουλήκι.

 

 

Τέλος να προσθέσω πως ένας στίχος του ποιήματος μου θύμισε την σημερινή κατάσταση και των Ελλήνων και της Ελλάδας του 2012 γενικότερα.

 

''... ένα δράμα από ελπίδες και φόβους καμωμένο..''